MIJN STAGE BIJ OMROEP VENLO + MIJN ANTWOORD

”IN DIALECT OF IN HET NEDERLANDS?”

MIJN BELOFTE

Ik wil mezelf verder ontwikkelen als journalist. Niet alleen als presentator, interviewer, host en zoals ik het zelf altijd een beetje ziet: entertainer. Stappen maken, de diepte in, research doen en alle facetten van het vak tegenkomen. Adsorberen, veel zien, niets missen en als ‘totaalplaatje’ beter worden. Camera, schrijven, voice-overs inspreken, allemaal gebieden waarop ik me verder kan én wil ontwikkelen.

Over vijf maanden wil ik me meer een totaalplaatje voelen, zekerder zijn over mezelf als journalist, kennis hebben uitgebreid en een uitgebreid onderzoek (met resultaat) hebben gedaan. Dit wil ik meenemen in mijn reis tot presentator / interviewer. Deze reis wil ik hervatten. Doorgaan waar ik gebleven was, maar dan met meer bagage.

Ik wil zien dat ik anders overkom op beeld, dat ik over meer heb nagedacht en dat ik verbetering zie in mijn manier van vragen stellen.

Onbewuste bagage, is ook bagage. Adsorbeer.

(Produceren en publieksgerichtheid, daar maak ik me niet veel zorgen over. Mijn valkuil zijn eerder de competenties reflecteren en research. Sta stil bij wat je doet en gedaan hebt en durf achterom te kijken. Dit komt ook een beetje terug in de competentie research. Breng ik kaart wat je doet, zodat het voor buitenstaanders ook duidelijk wordt!)

MIJN ERVARING & ÁLLES RONDOM HET MAKEN VAN DE VIDEO’S

BLARIACUMCOLLEGE

Mijn allereerste dag bij Omroep Venlo. Mijn allereerste dag op een redactie. Ik was erg benieuwd wat mij te wachten stond. Spannend, dat vond ik het ook wel een beetje. Het voelde wat onwennig aan. Het begin van de dag bestond voornamelijk uit goed rondkijken en luisteren naar wat er allemaal werd verteld. ’s Ochtends schreef ik mijn eerste twee nieuwsberichten. Jawel, de eerste twee.

’s Middags stond er een item gepland op het Blariacumcollege, één van de drie middelbare scholen in Venlo. Dit zou voor mij een ‘meeloopmiddag’ worden. Samen met de andere stagiaire, Luuk Glaap (die ook Journalistiek in Tilburg studeert), ging ik op pad. Hij was een paar weken eerder begonnen dan ik en wist dus al iets beter wat de bedoeling was. Hij wist al redelijk hoe de camera’s van Omroep Venlo werken en hoe een item opgebouwd moet worden. Én om niet te vergeten, hoe het is om als camjo (camerajournalist) op pad te gaan. Want dit was voor mij helemaal nieuw. Altijd maar gewend om samen met een cameraman een video te maken, waarin ik voor de camera sta met mijn microfoon. De microfoon is dan ook het enige waar ik met druk over hoef te maken. Nu sta je zelf níet in beeld en moet je met alles rekening houden, maar dan ook echt met álles.

Zeven leerlingen van het Blariacumcollege hadden een vijf minuten durende horrorkomedie gemaakt. De korte film, genaamd ‘Geestig’, was geselecteerd voor het All American High School Film Festival in New York. Het grootste filmfestival van de wereld voor middelbare scholieren. De film ‘Geestig’ maakte met de nominatie kans op een Teen Indie Award in de categorie Middle School.

Toen we binnenkwamen zaten de zeven leerlingen en hun docent Jeroen Helmers al helemaal klaar. We besloten een kort gesprekje vooraf te houden. We stelden een aantal vragen over de rolverdeling in de groep, vroegen wie graag iets op beeld zou willen vertellen en we legden uit hoe het opnemen van een video precies in zijn werk gaat.

Drie leerlingen en hun docent wilden graag iets vertellen over hun rol en de film. Luuk zou de vragen gaan stellen die we samen van te voren al hadden doorgenomen. Ik hield mij vooral bezig met het beeld. Voordat we op pad gingen had Bas Nollé de basis van de camera aan mij uitgelegd en hij vertelde hoe een goed ‘interviewshot’ eruit moet komen te zien. Bas werkt werkt op de nieuwsredactie bij Omroep Venlo en heeft al een aantal jaren ervaring als camjo.

Hij gaf een aantal goede tips en vertelde hoe een interview gefilmd moet worden:

De geïnterviewde staat links of rechts in beeld, zorg ervoor dat er nog een klein beetje speling aan de zijkant van het beeld overblijft (zodat hij / zij niet tegen de rand aangeplakt staat).
Als je meerdere mensen interviewt, zorg er dan voor dat je links en rechts afwisselt. Dit zit er beter en interessanter uit in de montage.
Zorg voor genoeg hoofdruimte (de ruimte tussen de kruin van de geïnterviewde en het bovenste kader van het beeld). Een mooi uitgangspunt is dat de ogen van de geïnterviewde op ongeveer 2/3 van het beeld moeten zitten.
Vraag altijd de voor- en achternaam van de personen die je hebt geïnterviewd (voor het naambalkje in de montage).
Maak genoeg covershots die je over het interview heen geplakt kunnen worden, zodat de kijker niet alleen maar hoeft te kijken naar hetzelfde beeld / dat er ook wat variatie bij komt kijken.
De geïnterviewde moet tijdens het interview niet recht in de camera kijken, maar er net langs, naar de interviewer. Je moet als interviewer dus zo gaan staan en de geïnterviewde op zo’n manier positioneren dat er niet recht in de camera wordt gekeken, maar dat het gezicht en de ogen van hem / haar nog goed en duidelijk te zien zijn.
De geïnterviewde moet niet extreem omlaag óf omhoog moeten kijken tijdens het beantwoorden van de vragen. Je moet dus rekening houden met hoe je het statief afstelt en met de lengte van de geïnterviewde. In principe moet de camera op dezelfde hoogte staan als het hoofd van de geïnterviewde, zodat hij / zij mooi in beeld komt. Niet van onder en niet van boven. Als de geïnterviewde dus kleiner is dan jij (de interviewer), moet je ook een beetje door je knieën zakken, zodat jouw hoofd ook precies op dezelfde hoogte zit als de camera. Is de geïnterviewde groter, dan moet je proberen op ‘dezelfde hoogte’ te komen. Dit kan door bijvoorbeeld op je tenen te gaan staan of door er een kleine verhoging bij te pakken.
Zorg voor een interessante en mooie achtergrond. Er kan veel in scène worden gezet, dus durf hierover ook gerust afspraken te maken met een aantal mensen. Het is soms net acteren!
De belichting / kleur moet mooi zijn. Dit kun je gedeeltelijk regelen met filters en o.a. de ‘gain-knop’ op de camera, maar probeer een plek uit te zoeken waardoor het interviewshot er van nature al mooi uitziet. Hoe meer er aan het licht verandert moet worden door de instellingen van de camera te veranderen óf zelfs achteraf nog in de montage, hoe minder de beeldkwaliteit uiteindelijk zal zijn. Hoe hoger je de ‘gain-knop’ bijvoorbeeld omhoog draait om het beeld lichter / helderder te maken in een donkere ruimte, des te korreliger zal het beeld uiteindelijk worden. Eventueel kan er ook nog gebruik worden gemaakt van een lampje die je op de camera plaatst.
Als je een interview ‘speels en soepel’ wil houden, kun je er ook voor kiezen om te werken met een zender i.p.v. een microfoon. Vaak is dit voor degene die geïnterviewd wordt ook wat relaxter.
En in het algemeen, zorg ervoor dat het statief (en dus ook de camera) waterpas staat.

Met deze kennis in mijn hoofd zocht ik een mooi plekje uit voor de camera, verplaatste nog een aantal spullen die storend in beeld stonden (zoals tassen en stoelen) en vroeg aan de leerlingen die niet geïnterviewd werden of zij tijdens het interview net wilden doen of ze druk aan het werk waren achter hun laptop, aan het script van de film bijvoorbeeld. Het ging vrij soepel. Tijdens de interviews fluisterde ik Luuk nog een aantal vragen in die op dat moment nog in mij opkwamen. Hierna maakten we nog een aantal shots (die we in scene zetten) waarop de leerlingen en de docent druk aan het schrijven, typen of praten waren. De zogenaamde covershots.

Tenslotte leek het mij een leuk idee om buiten, voor de school (zodat ook het logo van de school goed in beeld kwam), een mooi shot te maken waarop de zeven leerlingen en de docent roepen: ”Wij gaan naar New York!”. Dit leek mij een mooi openingsshot van de video. Dit beeld hebben wij dan ook gemaakt.

Toen we terugkwamen waren de mannen op de redactie redelijk te spreken over de beelden, maar er waren zeker nog een aantal punten van kritiek:

De leerlingen die geïnterviewd werden, vertelden veel maar eigenlijk ook weer weinig. Veel vragen die op hetzelfde neerkwamen en de antwoorden waren redelijk ‘inhoudsloos’. Er werd ons aangeraden om de volgende keer iets meer in ‘dezelfde lijn’ vragen te blijven stellen i.p.v. alle kanten op te gaan én om altijd rekening te houden met het doel van het item: wat wil ik graag horen van de geïnterviewde om het straks tot een goede video te kunnen monteren?
Ondanks dat we dachten genoeg covershots gemaakt te hebben, waren het er toch te weinig. Nét genoeg om het item interessant aan elkaar te kunnen plakken, maar zorg voor genoeg beelden zodat je een ruime keuze hebt!
Het eindshot buiten was qua kleur niet goed: geel en overbelicht. We waren vergeten om de camera-instellingen buiten aan te passen en filmden dus door met de instellingen van binnen. Erg stom achteraf, maar daarna zul je het ook nooit meer vergeten!

VIVA CLASSIC LIVE

De volgende dag gingen Luuk en ik op pad naar naar de Markt voor het stadhuis in Venlo, waar de repetities voor ‘Viva Classic Live’ gaande waren. Een festival voor klassieke muziek, waar jaarlijks grote namen te zien en te horen zijn. Wij zouden Sef Thissen (zanger in het opera- en operette-genre én organisator), Antonello Palombi (tenor) en Maurice Luttikhuis (dirigent) gaan interviewen. Maar de interviews liepen zeker niet helemaal op rolletjes.

Iedereen was druk bezig met de voorbereidingen van de repetities. Ondanks dat de interviews van tevoren waren afgesproken, had ik toch het idee dat het voor het drietal redelijk als een verrassing en ongelegen kwam. We mochten het podium op en kwamen helemaal in het hoekje te staan, waar we ons amper konden bewegen. Achteraf hadden we moeten vragen of er ook een andere plek mogelijk was, maar ja, dat is achteraf. We besloten de interviews toch op het podium te houden, mede door de tijdsdruk die erop zat (want de repetitie begon bijna!).

Luuk stelde de vragen aan Sef Thissen en Maurice Luttikhuis op het podium. Hij vergat wat kleine dingen en sprak een paar woorden verkeerd uit waardoor het interview niet soepel liep. Ik stond vlak naast Luuk met de camera, een koptelefoon op m’n hoofd om het geluid tijdens het interview te checeken en kon me amper bewegen. De camera stond eigenlijk veel te dicht op de geïnterviewden. Dit is ook duidelijk te zien in de video. Zeker bij Sef Thissen had ik de camera een een stuk hoger moeten zetten. Hij werd op deze manier iets te veel vanuit ‘kikkerperspectief gefilmd’ (Sef Thissen en Luuk zijn allebei groter dan dat ik ben).

Snel hierna begon de repetitie. Het paste allemaal maar net. Op dat moment werden we gebeld door de hoofdredacteur, Thijs Pennings, dat er voor het nieuws van die avond al genoeg items waren en we dus rustig aan konden doen. Het item zou de volgende dag pas worden uitgezonden. Ik nam alle tijd om de camera te ontdekken en mooie beelden te maken tijdens de repetities. Ik vond het tof om te doen. Vanuit alle hoeken probeerde ik alles en iedereen zo mooi mogelijk op beeld te krijgen. Langzaam kreeg ik het allemaal wat meer door. Over sommige beelden was ik dan ook erg tevreden.

Na de repetitie konden we Antonello Palombi interviewen. Hij sprak Engels en we wisten dus dat het interview ondertiteld zou moeten worden. Luuk stelde een paar vragen en hij gaf leuk en uitgebreid antwoord. Achteraf hadden we moeten vragen of hij zich iets meer naar de camera toe had kunnen draaien. Ik had hem te veel vanaf de zijkant gefilmd, waardoor hij wel heel erg ‘uit beeld’ keek. Hier baalde ik van, want het interview ging prima en Antonello Palombi gaf goede antwoorden.

Luuk en ik begonnen dezelfde middag nog aan de montage die we de volgende dag afmaakten. Ik mocht de voice-over inspreken, dat vond ik tof om te doen! Ik had hier al een beetje mee geoefend, maar dit werd de eerste ‘echte video’ waarin ik de voice-over daadwerkelijk mocht inspreken.

Guus Benders, die op de nieuwsredactie bij Omroep Venlo werkt en vaak als camjo op pad is, kwam regelmatig kijken tijdens het monteren om ons een handje te helpen. Hij vond dat we mooie beelden hadden gemaakt, maar er waren wel de volgende punten van kritiek:

De camera bij Sef Thissen had een stuk hoger moeten staan en hij had te weinig hoofdruimte. Dit kwam mede doordat we er dus eigenlijk te dicht op stonden. Hij gaf als tip om de volgende keer toch rustiger een plekje te zoeken waar het beeld mooier is én om dit ook eerlijk te communiceren naar de geïnterviewde.
Antonello Palombi had ik tijdens zijn interview moeten vragen of hij iets meer naar de camera toe had kunnen draaien. Luuk en ik (de camera) stonden te ver uit elkaar waardoor hij zich van de camera afdraaide. Ook dit moet je eerlijk en duidelijk communiceren. Desnoods tijdens het interview, want anders heb je ook niets aan de antwoorden!

Kortom: durf eerlijk te zijn, duidelijk te communiceren en de tijd nemen. Als je voor / tijdens het opnemen van het beeld niet 100% tevreden bent en er is iets aan te doen, ga dan ook niet filmen! Een goede les.

LAILA SAVEUR

Na een aanrijding voor Laila’s studentenhuis in 2015 raakte zij in coma. Artsen in het ziekenhuis hadden de hoop al opgegeven, maar ze ontwaakte een maand later tóch. Met dank aan haar Venlose dansdocent Estelle Schatorié kwam ze er weer bovenop. Over haar revalidatieproces is een dansvoorstelling gemaakt.

Luuk en ik hadden van tevoren contact gehad met Estelle en hadden afgesproken in haar oefentherapie- / dansruimte. Het bijzondere verhaal van Laila was niet onopgemerkt gebleven, waardoor zelfs RTL Late Night alles over haar wilde weten.

Het was geen makkelijke ruimte om te filmen. Redelijk donker en niet veel kleur. Luuk en ik zette samen de camera neer en stelde alles goed in. Ik zou deze keer de vragen gaan stellen. Van tevoren en in de auto had ik de vragen bedacht / doorgenomen en ik had me goed ingelezen. Als eerste interviewde ik Laila. Het ging zeker niet verkeerd, hoewel ik achteraf een aantal vragen nog net iets anders had willen formuleren.

Verder vond ik het ook een bijzondere ervaring om voor het eerst iemand te interviewen zonder zelf in beeld te zijn. Dit was ik helemaal niet gewend. Dat vereist toch weer een aantal andere dingen van je. Je staat nu nóg veel meer ‘in dienst’ van de geïnterviewde. De persoon die je interviewt moet het in zijn / haar eentje doen. In zijn / haar eentje het beeld maken. Jij moet hiervoor zorgen door o.a. de juist vragen te stellen, juist te reageren en een ‘vibe’ te creëren waarin de geïnterviewde zich prettig voelt / die aansluit bij de situatie.

Hierna interviewde ik Estelle. Het was lastig om in het gebouw een andere ruimte te kiezen waar het licht goed was, waar de achtergrond er boeiend en interessant uit zo komen te zien én waar de achtergrond een duidelijk verband had met het onderwerp. We hadden niet veel keus en kozen uiteindelijk voor de werkkamer / oefenruimte van Estelle. Het interview ging niet slecht, maar Estelle gaf weliswaar goede, maar hele lange antwoorden. Ik dacht: daar knippen we de juiste stukken nog wel uit.

Hierna gingen we plekken uitzoeken om mooie beelden / covershots te maken. Deze maakten we in dezelfde ruimte als het interview met Estelle, aangezien Laila hier veel gerevalideerd heeft en nog steeds revalideert. Hierna gingen we naar de danszaal waar we nog verschillende beelden maakten van Laila en Estelle.

Eenmaal terug op de redactie begonnen we aan de montage. Het was vrij lastig om uit de lange antwoorden de kern ‘eruit te knippen’ en die ook nog eens zo te plakken dat het een goed lopend verhaal zou worden. Uiteindelijk is dat gelukt, maar het koste hierdoor wel veel tijd.

Ondanks dat de mannen op de redactie de video beter vonden dan de vorige, kregen we kregen de volgende punten van kritiek:

Sommige beelden waren redelijk saai en donker. Dit lag voor een groot deel aan de locatie, maar probeer er alles aan te doen om het beeld zo interessant mogelijk te maken.
Het kritiekpunt dat hierop aansluit was dat de achtergrond tijdens het interview met Estelle niet duidelijk en interessant genoeg was.
Verder was het interview goed, maar ik had moeten vragen of sommige vragen nog een keertje korter beantwoord konden worden. Dit scheelt veel tijd in de montage en het uitzoeken van de beelden. Verder is de kans dan kleiner dat goede stukken er door tijdgebrek uit moeten worden geknipt.

FLORIADETERREIN

Omdat het Floriadeterrein gedeeltelijk ontwikkelt wordt als campusterrein is de kans aanwezig dat het park straks niet meer toegankelijk is voor recreanten. Luuk en ik gingen op pad om in dit grote en mooie gebied recreanten te vragen naar hun mening hierover.

We kwamen hier op een vrijdagmiddag en verwachtten genoeg voorbijgangers, fietsers, wandelaars en mensen die hun hond uitlieten. Maar het tegendeel was waar. Er liep letterlijk en figuurlijk bijna geen hond. De voorbijgangers waren op één hand te tellen en de mensen die we tegenkwamen wilden liever geen reactie geven op camera. Zelfs een groepje zakenmannen die aan het pauzeren waren, belden naar hun baas of ze antwoord mochten geven op onze vraag. Dat zat er niet in. Dit zou een ‘negatieve invloed’ kunnen hebben voor de bedrijven in de onderhandelingen.

Na ruim een uur rondlopen, hadden we nog steeds niet gevonden die iets op camera wilde zeggen. Ik belde naar de redactie. Guus vertelde dat we de tijd moesten nemen en ondertussen zoveel mogelijk mooie en goede beelden moesten maken van de omgeving, zodat we sowieso genoeg plakshots zouden hebben. Dat deden we dan ook. Mensen zouden we niet meer tegenkomen, maar na een tijdje vertelde een voorbijganger ons dat we eens moesten praten met Hanny Kusters.

Hanny Kusters is de eigenaar van Spirare: een inspirerende omgeving binnen het Floriadeterrein, waarbinnen jongeren die op de een of andere manier buiten de boot vallen de ruimte krijgen om zich te ontwikkelen. Korotm, een niet-traditionele en persoonlijke ontwikkelomgeving waar de behoeften van de jongeren centraal staan.

Al snel vonden we haar en zij wilde graag haar mening vertellen op beeld. Luuk filmde en ik stelde de vragen. We hadden een goede plek gevonden om het interview te houden, het licht was goed, de achtergrond kleurrijk en de antwoorden waren bruikbaar. In tegenstelling tot de rest van de middag, ging dit interview gelukkig vrij soepel.

Ondanks dat we onze uiterste best deden en iedereen die we tegenkwamen aanspraken, vonden we verder niemand meer die op beeld zijn / haar mening wilde geven. We maakten nog een aantal beelden van de omgeving en reden redelijk teleurgesteld terug naar de redactie.

Ondanks dat we er niet helemaal uit konden halen wat we graag hadden gewild, wisten we wel dat we voortaan rekening moesten houden met alle mogelijke scenario’s en dat je er álles aan moet doen / moet blijven zoeken om te vinden wat je graag wil vinden (op beeld wil hebben).

BIBLIOTHEEK IN NOORD-SYRIË

Ali-Haydar Çakmak is geboren en getogen in Venlo, maar zijn roots liggen in Syrië. Hij heeft er drie jaar aan gewerkt om een bibliotheek in het noorden van Syrië te kunnen realiseren. Dit is hem gelukt.

Samen met Luuk ging ik op weg naar de bibliotheek Peel en Maas, de plek waar Ali-Haydar stage liep en waar het idee ontstond om zich sterk te gaan maken voor een bibliotheek in Syrië. Ik had hem van tevoren opgebeld om het een en ander door te nemen.

Ik nam deze keer uitgebreid de verantwoordelijkheid over de camera en de beelden. Het leek mij een goed idee om Ali-Haydar te zenderen i.p.v. hem met een microfoon te interviewen. Op deze manier zou het interview wat losser overkomen en kon hij rustig zijn verhaal doen. Hij vond het ook allemaal redelijk spannend, dus dan is een zender al helemaal een uitkomst.

Luuk stelde de vragen. Het interview ging redelijk soepel en ik probeerde Luuk hier en daar wat aan te vullen. Hierna nam ik alle ruimte om me uit te leven met de camera en zoveel mogelijk goede beelden te schieten. Ik zette zoveel mogelijk in scène om zo beelden te creëren die naar mijn idee niet in het item mochten missen. Zo vroeg ik bijvoorbeeld of Ali-Haydar boeken uit de kast wilde pakken, naar flyers wilde kijken en achter de computer foto’s op wilde zoeken van de locatie van de toekomstige bibliotheek. We vroegen zelfs aan een medewerker van de bieb of ze een muntje in de collectebus wilde doen (de collectebus stond al maanden in de bibliotheek om het initiatief van Ali-Haydar financieel te ondersteunen..

Ik had bij de vorige video’s ook al gemerkt dat ik het erg tof vond om te filmen en beelden die ik in mijn hoofd heb zo goed mogelijk te realiseren. Ik denk altijd erg ‘beeldend’ en als cameraman krijg je natuurlijk alle ruimte om de beelden die in je hoofd zitten ’tot leven te laten komen’. Ik vond het dan ook erg tof om te horen dat de mannen op de redactie de beelden goed vonden. (De beelden zouden later zelfs gebruikt worden bij het NOS-Journaal! Je leest hier later meer over.)

Op het einde moesten we wel nog even haasten, want Luuk zou mij ’s middags afzetten bij een silent disco voor (demente) ouderen. Mijn eerste item die ik helemaal alleen zou gaan maken. Dit vond ik best spannend. Overal rekening mee houden. Geluid, beeld, licht, statief, het interview, de covershots… Dit item was goed gegaan, maar nu nog de volgende. Mijn eerste eigen item! Let’s go!

CARLALALA SILENT DISCO

Mijn eerste eigen item. Dit is hem dan. De video waar ik tot op de dag van vandaag erg trots op ben. De eerste video die ik helemaal zelf heb gemaakt.

In de auto naar Maria Auxiliatrix toe, de plek waar de silent disco voor (demente) ouderen plaats zou vinden, nam ik alles nog even goed door. Ik vond het écht spannend. Ik was vooral bang dat het me niet helemaal zou lukken om het geluid goed in te stellen, alles goed aan te sluiten, het statief goed af te stellen en het juiste licht te vinden. Kortom, de hele voorbereiding.

Luuk en ik konden de precieze locatie niet vinden, dus belde ik toen we in de buurt waren Irene Rikken. Zij is de initiatiefneemster van de ‘Carlalala Silent Disco’. Ze vertelde mij waar ik precies moest zijn. Al snel hadden we het gevonden en werd ik afgezet. Ik pakte alles uit de auto en ging met de camera op mijn rug en het statief onder maan arm naar binnen.

Ik werd warm ontvangen. Er zaten meerdere mensen in een ruimte die helemaal was ingericht als woonkamer. Het viel me meteen op dat iedereen helemaal in zijn / haar eigen wereld zat. Door de koptelefoon werden de ouderen van alles en iedereen afgesloten. Er hing een relaxte en aangename sfeer.

Ondanks dat een silent disco voor (demente) ouderen niet erg spannend klinkt, zou ik erg verrast worden. Irene vertelde mij wie graag iets op camera zou willen vertellen (en wie hier ook nog toe in staat was), wie níet op beeld en welke bijzondere verhalen er achter de mensen / de liedjes die geluisterd werden schuilden.

Een beetje gespannen en onwennig pakte ik de hele cameratas uit en bouwde alles op. Ik merkte dat ik goed in de gaten werd gehouden door de ouderen die ieder op hun manier zaten te genieten van de muziek. Toen eenmaal alles stond en werkte, was ik er klaar voor. Ik voelde me goed, voelde geen spanning meer en was helemaal in mijn element.

Ik hield voorgesprekken met de mensen, nam alle tijd, zocht rustig naar goede plekjes om te filmen en dacht al uitgebreid na over hoe ik het item zou willen gaan monteren. (Doordat de verhaallijn goed in mijn hoofd zat, de sprekers geweldige antwoorden gaven en ik (onverwachts) super toffe beelden kon maken, zou er in de montage uiteindelijk ook geen voice-over nodig zijn. Het verhaal spreekt voor zich.)

De volgende dag begon ik aan de montage, ook voor het eerst alleen in het programma ‘Final Cut Pro’. Ik had al helemaal in mijn hoofd hoe ik de video wilde gaan monteren en het verhaal op de kijker over wilde brengen. Als ik er even niet uitkwam, vroeg ik hulp aan Bas. Na een tijdje stond het item en ik vind nog steeds dat het item precies laat zien hoe ik de middag heb ervaren. Ik kreeg dan ook erg positieve feedback van Thijs en de andere mannen op de redactie.

Het was een bijzondere middag. Een middag die nooit zal vergeten. Een mooi initiatief, mooie verhalen én mijn allereerste eigen video.

Later zou ik op school de video met Roy bekijken. Ook hij vond het een goed video, maar vroeg vaak aan mij waarom ik een bepaalde keuze had gemaakt en het niet op een andere manier had gedaan. Hij maakte me duidelijk dat je een item nog op zoveel andere manieren aan kan vliegen. Dat het weglaten of toevoegen van één beeld een wereld van verschil kan zijn. Dit maakte hij inzichtelijk. Erg waardevol. Zo had ik het nog niet bekeken.

JONGE KUNSTENAARS IN BLERICK

‘Destination Unkown’ geeft jonge kunstenaars een podium om hun werk tentoon te stellen, want dit is niet zeker niet altijd makkelijk. Nu krijgen ze hiervoor de ruimte in Blerick.

Midden in een winkelstraat waren er twee leegstaande panden waarin jonge kunstenaars hun werk ten toon zouden gaan stellen. Luuk en ik gingen samen op pad. Van tevoren hadden we afgesproken dat ik zou filmen (iets wat ik steeds leuker begon te vinden) en dat Luuk de vragen ging stellen.

Het was die dag slecht weer en de locaties zagen er wat somber uit. Het eerste pand waar we binnenkwamen, zag er een beetje uit als een bouwval. Maar toen we doorliepen stuitten we op twee kunstenaars die alles aan het opbouwen / klaarzetten waren voor de expositie die de volgende avond geopend zou worden.

We hielden korte voorgesprekjes en begonnen alle apparatuur op te bouwen. Als snel kwamen we erachter dat er problemen waren met de microfoon. Er zat een hele erg ruis op. We die er na vele pogingen, aanpassingen, veranderingen en een telefoontje naar de redactie niet uit. Uiteindelijk besloten we om gebruik te maken van een zender.

Het eerste interview ging, ondanks dat we geen gebruik konden maken van de microfoon, best goed. Luuk stelde de vragen en ik filmde. De vrouwelijke kunstenaar vertelde volop over haar werk en hoe alles tot stand was gekomen. Het viel me wel meteen al op dat het lastig zou worden om in de ruimte mooie en interessante covershots te maken (uiteindelijk hadden we er net genoeg), maar dit zou niet de enige uitdaging zijn.

Als snel merkte we dat de batterij van de camera nog maar voor dertien procent opgeladen was. En je raadt het al, we hadden geen reservebatterij bij ons. Dit zorgde al voor de nodige stress.

Het tweede interview zou er niet makkelijker op worden. Het werk van de kunstenaar stond in een donkere ruimte. Zij maakte gebruik van projecties op een doek. De batterij van de camera was nog maar tien procent. Het begon krap te worden dus (want we wilden de organisator van ‘Destination Unknown’ ook nog spreken).

Op dat moment besloot de zender, die al de vervanger was van de microfoon, ook nog eens moeilijk te gaan doen. Die kregen we gelukkig wél weer snel aan de praat. Omdat de ruimte zo donker was, zette we een lamp op de camera. Het was geen gemakkelijke ruimte om te filmen, maar we konden bijna niet een andere ruimte kiezen, aangezien ‘het donker’ onderdeel was van haar kunstwerk. Het zou een redelijk saai beeld worden.

Na het interview was de batterij nog drie procent en we moesten de organisator nog interviewen. Hiervoor gingen we naar het andere leegstaande pand waar een grote schildering op de muur / vloer te zien was. Ik zat hem nogal te knijpen tijdens het interview, aangezien de batterij bij de laatste vraag op nul procent sprong. Ondanks dat, stond de laatste vraag wel nog op beeld gelukkig. Maar wat was het billen knijpen.

Neem altijd een reservebatterij mee én check de microfoon / het geluid en de camera voor je op pad gaat. Dan kan er nog steeds iets fout gaan of niet werken, maar dan is de kans kleiner dat je voor verrassingen komt te staan. Hier heb ik veel van geleerd.

NOS JOURNAAL (BIBLIOTHEEK IN NOORD-SYRIË)

Per toeval kwam ik erachter dat de beelden die ik gemaakt heb in de bibliotheek Peel en Maas gebruikt zijn bij het NOS-Journaal. De beelden van Ali-Haydar Çakmak die er drie jaar aan gewerkt heeft om een bibliotheek in noord-Syrië te realiseren.

Ik vind het nog steeds een erg groot compliment dat ik mijn beelden op het journaal terug kon zien. Ook Ali-Haydar, die ik later op weg naar een ander item per toeval tegenkwam, was er erg enthousiast over en kwam gelijk naar me toe. Dit vond ik erg tof! (zie de bovenstaande video vanaf 9:53)

DE LATE ROEPING

Cultureel festival ‘De late Roeping’ in de Week tegen Eenzaamheid. De plek waar ouderen elkaar kunnen ontmoeten, plezier kunnen maken en lekker creatief aan de slag kunnen gaan. Altijd al iets willen doen maar het is er nooit van gekomen? Nu kan het!

Ik ging in mijn eentje naar Kunstencentrum Venlo, want hier was het allemaal te doen. Er kon gekozen worden uit verschillende workshops, verdeeld over meerdere rondes. Ik werd goed ontvangen door gastvrouw Mirjam Alders en zij vertelde mij alles over het initiatief en de indeling van de middag.

Het was al een paar keer voorgekomen dat ik / we er tijdens het monteren achterkwamen dat we te weinig beelden hadden gemaakt. Te weinig plakshots. Dan wordt het moeilijk om er buiten de interviews een interessante video van te maken. Ik dacht: dat gaat me deze keer niet weer gebeuren. Ik nam alle tijd om rustig beelden te maken van alle workshops, de mensen en de ruimtes. Misschien wel iet te veel.

Na een tijdje bedacht ik dat het toch wel goed was om aan m’n eerste interview te beginnen. Een interview met de gastvrouw van de middag, Mirjam Alders.

Ik had een goede plek gevonden, het shot zag er mooi uit en op de achtergrond speelde een band. Maar ik zou een klassieke fout maken. Het interview was klaar, alles goed gegaan, de band net klaar met spelen en de vragen gingen soepel. Ik wilde het interview even snel terugkijken en toen ontdekte ik, super stom, dat ik de ‘record-knop’ niet had ingedrukt. De camera filmde dus niet tijdens het interview. Kortom, ik had geen interview.

Al mijn aandacht ging uit naar het geluid, het shot, de kleur van beeld en alles wat er verder nog bij kwam kijken, dat ik helemaal vergat om vlak voordat het interview begon de camera aan te zetten. Stom, stom, stom.

Het interview moest opnieuw, maar dus wel op een andere plek, want de band was inmiddels klaar en de ruimte was leeggelopen. De nieuwe ‘workshopronde’ was weer begonnen. Ik baalde vreselijk. Voordat ik het interview met Mirjam opnieuw deed, controleerde ik honderd keer of de camera wel écht aanstond. Het interview ging uiteindelijk prima, maar wat voelde ik me een sukkel. Ook deze fout zou me nooit meer overkomen. Nooit meer. Hierna interviewde ik in dezelfde ruimte (waar ze aan het kleien waren) ook nog een meneer, die met passie over zijn werk vertelde.

Er was ondertussen al flink wat tijd voorbij gegaan. Dit kwam mede door het interview dat opnieuw moest, een pauze van een klein uur waardoor alles stil lag en het maken van de vele plakshots. Thijs belde hoe ver ik was, want ik had eigenlijk al lang terug moeten zijn. Het item was bedoeld voor diezelfde avond en moest ook nog gemonteerd worden.

Ik moest dus heel erg snel op zoek naar nog een derde interview, want anders zou het naar mijn idee te weinig zijn. Nog snel lukte het me om een mevrouw te interviewen die uitgebreid vertelde over het maken van kralen. Dit ging gelukkig nog goed én snel.

Eenmal terug op de redactie kreeg ik gelijk de volgende tips:

Sprekers zijn het belangrijkst, zorg in ieder geval dat je de interviews redelijk snel op beeld hebt staan.
Het is erg goed om veel beelden te maken, maar overdrijven is ook een vak (ik had er meer dan honderd gemaakt en kon er bijna een documentaire van maken).
Binnen een uurtje moet je gemakkelijk een goed item kunnen draaien. Focus je op het belangrijkste.

De montage kwam nog maar net op tijd af. Maar mede door de vele beelden, kostte het best wat tijd om alles uit te zoeken. Een middag waarin niet alles soepel liep, maar wél een middag waarvan ik vreselijk veel heb opgestoken. Deze fouten ga ik nooit meer maken!

JOCUS & OMROEP VENLO

Voorzitter Roel Versleijen van Jocus (de oudste nog bestaande carnavalsvereniging van Nederland) en Omroep Venlo-directeur Evert Cuijpers tekenden een verklaring, waarin ze de intentie uitspraken om de Venlose vastelaovescultuur samen onder de aandacht te brengen van het publiek.

Ik zou en een aantal vragen stellen aan Roel Versleijen. Hoe kijkt hij tegen de samenwerking aan en wat gaat de toekomst nog brengen? Dat was de basis van het interview. Én natuurlijk op beeld vereeuwigen hoe de handtekeningen werden gezet en hoe de handen werden geschud op een mooie samenwerken.

In de studio van Omroep Venlo zocht ik een mooi plekje uit waar ik Roel Versleijen de vragen kon gaan stellen. Alles zag er op beeld goed uit en het interview ging goed.

DUTCH AGRI FOOD WEEK

Hoe ziet ons eten er over dertig jaar uit en hoe wordt dat gemaakt? Die vragen staan centraal op de Dutch Agri Food Week die in Venlo werd afgetrapt.

Bij de aftrap op de Brightlands Campus Greenport Venlo waren veel nieuwe ontwikkelingen te zien. Veertig bedrijven presenteerden zich. Vegetarische groenteburgers die als vleesvervanger dienen en gefrituurde sprinkhanen zullen we waarschijnlijk vaker op het menu komen te staan, net als kweekvlees dat gemaakt is in een laboratorium. Ook waren er nieuwe logistieke toepassingen te zien die de teelt van gewassen vergemakkelijken. Kortom, bedrijven gaven een kijkje in de keuken.

Luuk en ik gingen samen op pad. De organisatoren wisten van onze komst en toen we binnenkwamen, stonden er al meerdere mensen klaar om iets te vertellen. Luuk en ik hadden vooraf bedacht wat we ongeveer van de sprekers wilden horen.

Ik zou me bekommeren over de camera en Luuk stelde de vragen. Omdat er veel bedrijven waren en er veel te zien / te doen was kon ik veel verschillende beelden maken. Ook de interviews gingen prima. We spraken de directeur van Brightlands, een gedeputeerde, iemand van ‘Probotics’ en de initiatiefneemster van ‘Kokkerelli’. Kortom, veel sprekers en beelden.

Eenmaal terug op de redactie kregen we van Guus de volgende twee goede tips:

Vaak zijn er veel mensen die iets willen vertellen op beeld en hun ‘moment of fame’ willen pakken. Dit zijn vaak mensen van bedrijven of mensen die hun visie willen etaleren. Laat je hierdoor niet overdonderen bij aankomst. Niet iedereen die iets wil zeggen, moet je iets laten zeggen. Je kan ook altijd zeggen: erg fijn dat u ons te woord wil staan, als we u nodig hebben weten we u te vinden.
Zoals jullie alles hebben opgenomen / in elkaar hebben gezet, is het een ‘standaard’ video. Waarin iedereen vertelt wat hij / zij graag wil vertellen (uit eigenbelang). Kies een insteek die bijzonder en leuk is om naar te kijken. In dit geval hadden we bijvoorbeeld kunnen kiezen om het item om de grasburger heen te bouwen. Dit is voor een kijker veel interessanter en ‘behapbaarder’.

MIJN VOICE-OVERS

Deze video wilde ik er graag bij hebben staan, ondanks dat niet één van de beelden door mij is gemaakt. Wat wél grotendeels ‘van mij’ is, zijn de voice-overs. Ik had al veel geoefend met het inspreken ervan en ook al bij meerdere video’s de voice-over ingesproken. In deze nieuws-video is grotendeels mijn stem te horen.

KERMIS IN DE BINNENSTAD

Een bijzondere maar ook wel vreemde ervaring. Ook dit jaar was het weer kermis in Venlo, in de Venlose binnenstad. Op de Markt voor het stadhuis kwam dit jaar weer een heel erg groot reuzenrad. Al meerdere jaren zijn er wat onenigheden tussen kermisexploitant Frank Vale en de ondernemers / restaurants. Frank Vale voelt geen medewerking en steun en de ondernemers ondervinden veel hinder van de opbouw en de ruimte die de kermis inneemt.

Om elkaar een beetje tegemoet te komen kwam beide partijen tot het volgende: restaurant ‘Old Dutch’ (het restaurant recht voor het reuzenrad) mag in één van de karretjes van het reuzenrad een driegangenmenu aan de gasten serveren. Een bijzondere ervaring voor de bezoekers en een tegemoetkoming van beide kanten.

Van tevoren had ik contact opgenomen met Frank Vale en de eigenaars van de restaurant rondom het reuzenrad op de Markt. Zo ook met de eigenaar van ‘Old Dutch’. Ik ging hier in mijn eentje naartoe en alles liep precies volgens afspraak. De interviews liepen soepel en ondanks enige irritatie die wel duidelijk te merken was, was de sfeer nog redelijk gemoedelijk.

Eenmaal terug op de redactie begon ik aan de montage. Halverwege ging de telefoon. Het was Frank Vale. Hij wilde al zijn woorden terugnemen en had geen goed woord meer over voor alles en iedereen die de kermis ‘in de weg stond’. In de tussentijd waren er nog een aantal dingen gebeurd en hij was er duidelijk helemaal klaar mee. Hij zei o.a. het volgende:

”Wat we ook doen, het is nooit goed. Ieder jaar wordt het erger. Dit is het laatste jaar dat we met de kermis naar Venlo komen. Als we een andere locatie kunnen vinden zijn we weg hier.”

Mijn interviews konden dus niet meer worden gebruikt. Ter vervanging besloot Bas een telefonisch interview met Frank Vale te houden en de ondernemers opnieuw te spreken. Het enig wat nog overbleef van ‘mijn item’ waren enkele beelden / plakshots die ik had gemaakt. Een bijzondere en leerzame ervaring, dat was het. Alles kan ineens omdraaien / niet meer bruikbaar zijn waardoor er snel geschakeld moet worden.

BIËSTIG VENLOOS KAOKBOOK

Dertig koks uit de regio presenteerden een gerecht uit hun keuken in het ‘Biëstig Venloos Kaokbook’. De recepten in het boek zijn zo geselecteerd dat ze ook voor beginnende koks prima te bereiden zijn.

Het heeft enige tijd geduurd voordat het me gelukt was om een afspraak te maken met één van dertig die ook daadwerkelijk door kon gaan. Na veel bellen en mailen was het uiteindelijk gelukt. Ik zou op bezoek gaan bij Nicky van den Beuken van restaurant Chez l’Hêtre én bij Quirijn Mulders (kiwi) van restaurant ‘T Zoete Genot.

Samen met Luuk ging ik op bezoek bij Quirijn Mulders. Luuk filmde en ik stelde de vragen. Kiwi ging ons laten zien hoe hij zijn beroemde en geliefde Arcense goulashsoep maakt. Naderhand mochten we ook proeven. Lekker was het!

Een paar dagen later ging ik alleen op bezoek bij Nicky van den Beuken. We spraken of op een tijdstip waarop het restaurant nog gesloten was, zodat ik in alle rust alles vast zou kunnen gaan leggen op beeld. Bij ‘T Zoete Genot merkte ik toch een beetje dat een vol restaurant het portret van de kok / het gerecht niet ten goede komt.

Ik hield een uitgebreid voorgesprek met Nicky en vertelde hem nogmaals wat de bedoeling was. De sfeer was relaxed en ik zette zoveel mogelijk in scène. Ik probeerde alles vast te leggen en beelden te maken die ik kende uit films of reclames. Beelden maken van een ‘proces’, in dit geval het bereiden van een tournedos, is weer een hele andere manier van filmen. Je mag niets missen, scherp zijn en vanuit verschillende hoeken filmen.

Het ging goed en ik was tevreden over de beelden die ik bij restaurant Chez l’Hêtre had gemaakt, ondanks dat ze soms een klein beetje donker waren. De mannen op de redactie waren erg te spreken over de beelden.

BIËSTIG VENLOOS KAOKBOOK

Zie hierboven de ‘uitgebreide versie’ van de vorige video. Dit was mijn ‘eerste montage’ die ik uiteindelijk heb ingekort naar de video hiervoor, de korte versie. De versie die werd uitgezonden op televisie.

Voor mezelf vond ik het leuk om de langere versie ook te bewaren. Dan kan een ‘buitenstaander’ ook iets beter zien wat je allemaal filmt en dat er veel moeten worden ingekort. Zeker dit tweede vind ik niet altijd makkelijk. ‘Kill your darlings’.

DUITSE DAG

Duitse Dag, kortom, een drukte van jewelste in Venlo. Ik ging eens in kijkje nemen in de controlekamer. Wat wordt er op zo’n drukke dag (in het verkeer) nou allemaal gedaan om alles letterlijk en figuurlijk in goede banen te leiden?

Ik ging in mijn eentje op pad naar de controlekamer onder het stadskantoor. De plek waar al het inkomende en uitgaande verkeer wordt geregeld. Van stoplichten tot verkeersregelaars en van borden tot parkeergarages.

De kamer zat goed verstopt. Ik had het iets spannender verwacht (zoals je wel eens in films ziet), maar ondanks dat vond ik het wel een toffe ervaring. Alleen het idee al dat zij met één druk op de knop een stoplicht op groen of rood konden laten springen vond ik al een leuk gegeven. Ik ging al rijkelijk fantaseren wat voor een chaos je daarmee zou kunnen creëren.

Er waren twee mannen aanwezig die alles nauwlettend in de gaten hielden op meerdere schermen en direct in contact stonden met o.a. verkeersregelaars. Verder hielden zij ook veel statistieken zoals grafieken en tabellen in de gaten.

De meest ervaren man van de twee gaf mij een uitgebreide inleiding en vertelde hoe zo’n drukke dag als deze er nou uitziet in de controlekamer, wat er van hen verwacht wordt en wat de invloed op het verkeer is.

Ik interviewde hem op meerdere plekken (zodat vele schermen en statistieken te zien waren) en stelde veel verschillende vragen. Hierna interviewde ik de andere man, die nog veel jonger was, over stoplichten en de werking hiervan. Het klinkt misschien een beetje saai allemaal, maar toch vond ik het best boeiend. Je denkt er nooit zo bij na, maar ik vond het hartstikke interessant om te zien dat er achter ‘doodnormale’ stoplichten en parkeergarages en heel team zit om alles soepel te laten verlopen.

Eenmaal terug op de redactie begon ik aan de montage. Het item was bedoeld voor het nieuws van die avond. Omdat ik heel erg veel vragen had gesteld werd het erg moeilijk om snel de juiste quotes eruit te knippen en er een goed verhaal van te maken. Ik kwam hierdoor in tijdnood. Guus kwam mij helpen en gaf me misschien wel de beste tip die ik heb gekregen:

Denk van tevoren na wat je van de spreker wil horen. Jij bent de baas, jij kan het leiden. Als je van tevoren al weet dat je bepaalde quotes nodig hebt om jouw item vorm te kunnen geven zoals jij dat graag wil, zorg dan dat je de vragen zo stelt dat de kans groot is dat je die quotes ook op camera vastlegt. Jij stuurt, jij leidt, jij bepaalt. Het is jouw item. Weet wat je horen wil. Weet wat je nodig hebt. Ga gericht te werk.

MIJN NUANCE

Ik maak nu de balans op. Ik loop nu zo’n twee maanden stage in Venlo. Mijn werkzaamheden en de indeling van mijn stagedagen zijn anders dan ik van tevoren had verwacht. Heel anders.

Waar ik had verwacht om twee dagen op pad te gaan als verslaggever en mij de derde dag zou focussen op alles wat erbij komt kijken om een talkshow goed te laten lopen, is dit toch allemaal wat anders gelopen. Grote delen van de dag ben je afhankelijk, afhankelijk van hetgeen wat binnenkomt op de redactie. De plek waar je veel zit te wachten. Zit te wachten op input. Als er geen onderwerpen binnenkomen die spannend genoeg zijn om een cameraman op af te sturen, dan worden er berichten over de onderwerpen geschreven.

Het ‘op pad gaan als verslaggever’. Ik had me hier iets heel anders bij voorgesteld. Ik had er andere verwachtingen bij. In plaats van een cameraman waarmee je op pad gaat, ga je alleen op pad. Als ‘camjo’. Als camerajournalist. Een andere tak van sport, daar kwam ik al snel achter. Het hele item is jouw verantwoordelijkheid. Geluid, beeld, de vragen, montage enz. Ondanks dat ik er veel van leer, iedere keer weer, was dit in het begin een flinke ’tegenvaller’. Het anders overkomen op beeld en de manier van vraagstelling zijn minder van belang. 1. Ik kom niet in beeld. 2. Mijn vragen zijn niet te horen in het item. Nogmaals, een andere tak van sport. In dienst van het item, met een doel waaraan je jouw voorbereiding en vragen koppelt en met een cameratas en statief ga je op pad. Je bent het opeens ‘allemaal’.

Nogmaals, ik leer er vreselijk veel van en ontwikkel me op andere gebieden dan ik verwacht had, maar ik heb soms nog een beetje moeite om ‘de knop om te zetten’. Het is wennen. Wennen aan mijn werkzaamheden. Wennen aan een redactie. Soms mis ik actie, dat is het misschien ook.

Ik leer, moet wennen, maar leer veel. Ik twijfel, dat doe ik ook. Misschien niet hetgeen wat ik had verwacht te leren, maar ondanks dat steek ik veel op. Of ik op mijn plek zit, dat is een tweede. Hoewel, ik leer veel. Dus als je het zo bekijkt, zit ik op mijn plek. Het is een andere tak van sport.

MONOPOLY VENLO

Na de wereldeditie, de België-editie en de Efteling-editie, is er nu ook een Venlose editie van Monopoly. Het Venlose Monopolyspel is een initiatief van Ronde Tafel 94.

Van tevoren had ik uitgebreid nagedacht hoe het item eruit moest komen te zien. Mij leek het tof om te beginnen met een shot van een bekende locatie in Venlo en dan te switchen naar het bijbehorende hokje op het bord. Hieronder wilde ik graag dat er een bekend Venloos muziekje te horen zou zijn.

Samen met Luuk (Luuk ging mee om te hengelen) ging ik naar de Markt voor het stadhuis. Hier hadden we afgesproken met een aantal mannen van Ronde Tafel 94. Een dag later zou ‘het eerste spel’ overhandigd worden aan de burgemeester. Nog helemaal niemand had het eindresultaat gezien en wij hadden dus een primeur.

We spraken af dat de mannen zouden gaan spelen aan een tafeltje vóór het stadhuis. Alles liep precies zoals ik had gedacht, op één ding na dan. Op het moment dat alles en iedereen klaar was om te gaan filmen, kwam ik erachter dat we geen kaartje in de camera hadden zitten. We konden dus nog niet gaan filmen. Dit vond ik erg knullig. We moesten bellen naar de redactie en Bas kwam op de fiets het kaartje brengen. Hierdoor konden we gelukkig alsnog snel aan de slag.

Het spel werd uitgepakt, en omdat het écht het allereerste spel was dat geopend werd en nog niemand hem had gezien, waren de reacties puur. Het zag er heel erg enthousiast en naturel uit. Door gebruik te maken van een hengel zat niemand ‘vast’ aan een microfoon of zender waardoor de mannen lekker hun gang konden gaan.

Tijdens het spelen van het spel stelde ik nog een aantal vragen om een paar mooie quotes uit te lokken, dit liep soepel. Ik zocht met de camera zoveel mogelijk hoeken op van waaruit ik de mannen en het spel mooi op beeld zou kunnen zetten. Hiervoor klom ik zelfs over het hek van de trappen van het stadhuis, om ook een shot van bovenaf te kunnen maken. Toen de mannen klaar waren (hun biertjes op waren) interviewde ik nog kort één van de mannen met microfoon.

Hierna maakte ik nog een aantal shots van verschillende vakjes op het spelbord. Vakjes waarop een bekende locatie in Venlo te zien was. Mijn doel was om de foto’s die op de vakjes te zien waren precies na te maken. Dit deden we dan ook. Luuk en ik reden naar verschillende locaties en zochten de juiste hoek om de foto’s zo goed mogelijk na te maken. Dit ging erg goed en het viel precies op zijn plaats.

Een dag later begon ik aan de montage. Ik kon de video precies maken zoals ik in gedachte had.

SAMEN VOOR EEN ROOKVRIJE GENERATIE

Zorgpartners in Venlo tekenden een convenant voor een rookvrije generatie. Het doel is een samenleving waarin niemand meer overlijdt aan de gevolgen van roken.

Verslavingsarts Robert van de Graag gaf ook een lezing / presentatie over roken en alles wat hiermee te maken van heeft. Van gedrag tot oorzaken en van opvoeding tot de gevolgen. Tijdens deze lezing kreeg ik de gelegenheid om te filmen. In het begin maakte ik beelden vanaf bovenaf, vanaf het balkon. Hierna mocht ik de zaal in een maakte ik hier verschillende beelden.

Ik had van tevoren telefonisch afgesproken dat ik na de lezing Robert van de Graaf, Harry Pouwels (longarts VieCuri en ambassadeur van de rookvrije generatie) en Pepijn Boots (jeugdambassadeur) zou interviewen. De interviews deed ik buiten de zaal waar de lezing plaatsvond, omdat het daar vrij donker was. Ik zocht in het gebouw goede plekken uit waar ik het drietal zou kunnen gaan interviewen. Deze plekken vond ik. De interviews liepen soepel. Ik had van tevoren goed nagedacht wat ik wilde horen / welke quotes ik op beeld wilde krijgen (de tip van Guus) en paste hier dus ook mijn vragen op aan. Dit wierp zijn vruchten af. Ook tijdens de montage merkte ik hier het voordeel van. Het uitzoeken ging veel sneller en het was makkelijker om er een goedlopend verhaaltje van te maken.

Ik combineerde de beelden en interviews met een paar interviews die Luuk en ik een paar uur eerder in de binnenstad hadden opgenomen. We vroegen een aantal voorbijgangers hoe zij tegen een rookvrije generatie aankijken.

TECHKICKS!

Ter voorbereiding van het grote TechKicks!-event in Grenswerk op twee januari, werd er iedere woensdagmiddag een ‘kleinschalig’ tech-event georganiseerd onder leiding van Rian Dings (initiator TechKicks!). Hier konden kinderen o.a. zelf robots programmeren. Ik ging naar één van deze middagen.

Van tevoren had ik al uitgebreid telefonisch contact gehad met Rian Dings. Zij had mij al verteld en ik wist dus wat mij te wachten stond. Een groepje kinderen die volop aan de slag waren met het programmeren van robots. Het leek mij dus een goed idee om een aantal kinderen te zenderen en ze uitgebreid te laten vertellen wat ze aan het doen waren. Hiernaast wilde ik natuurlijk een aantal vragen stellen aan Rian Dings. Dit liep allemaal redelijk volgens plan.

In het begin had ik alleen wat problemen met de microfoon. Er zat een hele erg kraak in het geluid. Hiervoor belde ik naar de redactie. Ze gaven mij de tip om de microfoon van de camera zelf en de ‘interviewmicrofoon’ in de andere ingang te stoppen, om te draaien dus. Dit werkte. Ik kon aan de slag.

De kinderen hadden veel te vertellen en tijdens de interviews kon ik leuke beelden maken. Ook Rian Dings had veel te vertellen. Uiteindelijk kon er dan ook naar tevredenheid van de mannen op de redactie een tof item worden gemaakt.

JUDO OP SCHOOL

Judoka Roy Westheim heeft leerlingen van basisschool Kleur-Rijk in Venlo-Noord een aantal weken op een speelse manier laten kennismaken met sport en beweging (judo).

Ik ging op pad naar basisschool Kleur-Rijk om de laatste judoles van Roy Westheim zo goed mogelijk om beeld vast te leggen én om wat meer te weten te komen over het initiatief en het doel.

Ik werd leuk ontvangen door Roy en we spraken samen al het een en ander door. Hij vertelde dat één van de kinderen niet op beeld mocht, dus hier moest ik even rekening mee houden. Verder zou ik Roy aan het eind van de les interviewen en zou hij voor mij navragen welke kinderen graag iets op beeld wilde vertellen (dit zouden een jongen en een meisje worden).

De klas kwam al snel binnendruppelen samen met de docent. De kinderen waren erg enthousiast en actief. Ik maakte zoveel mogelijk goede beelden, wat bij judo natuurlijk alle mogelijkheid voor is!

Tussendoor interviewde ik twee kinderen. Eerst een jongen en toen een meisje. Ze vonden het allebei natuurlijk erg spannend, dus ik stelde ze zo goed mogelijk op hun gemak en hielp ze een beetje met het geven van de antwoorden. Hierna interviewde ik Roy over het initiatief, zijn visie en het doel van dit project.

Omdat ik veel toffe beelden had kunnen maken was het prettig om het item ‘in elkaar te monteren’. Ik had een ruime keuze en de quotes uit het interview sloten goed op elkaar aan.

SKATEPARK IN VENLO

Na vele jaren hebben de skater in Venlo weer een eigen plekje! Negen jaar geleden werd het laatste skatepark gesloten en sindsdien worden de skaters een beetje aan hun lot overgelaten. Mede door professioneel skatester Candy Jacobs is er nu weer een plek waar skatend Venlo terecht kan.

Het was een erg lastig item om te filmen. Het liep niet zo soepel en ik was ook niet erg tevreden. Op de een of andere manier liep het gewoon niet zo soepel.

Toen ik binnenkwam merkte ik al gelijk dat het niet gemakkelijk zou worden. Het was een luidruchtige loods (muziek en skaters) en het was er vrij donker), maar met name het geluid zou een probleem worden.

De hal wordt gehuurd door Assist Jeugdwerk en Stichting Opleiding Sfeerkeepers, dus ik wilde ik iemand interviewen van Assist Jeugdwerk. Dit zou jeugdwerker Stephan Bogdanski worden. Het was vreselijk lastig om een goede locatie te vinden om hem te interviewen waar het licht en geluid door de beugel konden. Verder wilde Stephan liever zitten en was hij redelijk gespannen. Ik vroeg of de muziek uit mocht, dat mocht, en we kwamen uiteindelijk ‘noodgedwongen’ terecht op een bank. Zo ver mogelijk bij de skaters vandaan. Ik vond het ook allemaal niet geweldig, maar ik wist gewoon even geen betere oplossing.

Hierna sprak ik nog een skater en een vrijwilligster. Het liep op de een of andere manier gewoon niet lekker. Zelfs de beelden, waar ik normaal veel variatie in probeer te krijgen, werden niet zoals ik had gehoopt.

De mannen op de redactie waren dan ook net zoals ik zelf niet zo tevreden. Ik kreeg de volgende feedback:

Je zet nooit iemand tegen een muur. Nooit, nooit, nooit. Desnoods had ik een stoel gepakt en die voor een paar skatende jongeren gezet, zodat die op de achtergrond te zien waren, maar nooit tegen een muur.
Ik had meer moeten variëren met de beelden van de skaters.
Het geluid was erg slecht. Op deze locatie was er dan ook niet veel aan te doen, maar bij het interview met de skater had ik bijvoorbeeld veel verder weg van de andere skaters op de achtergrond moeten gaan staan. Dan de achtergrond maar net iets minder, maar de audio was écht niet goed genoeg.

DE SLECHTSTE CHAUFFEUR VAN NEDERLAND

Het bekende Venlose transgenderkoppel Rowan en Louisa deden mee aan ‘De Slechtste Chauffeur Van Nederland’. ’s Avonds zou de eerste aflevering van het programma worden uitgezonden. Aan mij de taak om hier een video over te maken.

Ik nam contact op met de manager van het koppel en vroeg hem naar de mogelijkheden om diezelfde middag nog een video te kunnen maken. Mijn plan was om bij Rowan en Louisa thuis een aantal vragen te kunnen stellen én om bij Rowan in de auto te stappen en tijdens het rijden vragen te stellen / beelden te maken. De manager reageerde redelijk enthousiast en zou het gaan overleggen met Rowan en Louisa. Ik had goede hoop.

Even later werd ik teruggebeld. Ik kreeg te horen dat ‘we het niet gingen doen’. Erg jammer.

Om alsnog een nieuwsitem te kunnen maken over het onderwerp, begon ik met het knippen en plakken van verschillende beelden die we aangeleverd hadden gekregen. Ik probeerde de video snel en vlot te monteren en de humor duidelijk aanwezig te laten zijn.

Niet alles kan precies gaan zoals je had gehoopt of graag had gewild. Je moet snel kunnen schakelen en binnen een korte tijd een nieuw plan kunnen bedenken.

VERHOEX DOUANE

Komt het tot een Brexit? En zo ja op welke manier? Het Brits parlement stemde een dag vóór ik dit item ging maken tegen de Brexit-deal. Het was op dat moment een actueel onderwerp dus.

Deze periode zorgt voor veel onzekerheid, ook in de douanewereld. Het Venlose douanebedrijf Verhoex is de afgelopen jaren flink gegroeid en volgt de ontwikkelingen op de voet. Ik ging bij het bedrijf langs om erachter te komen wat voor invloed de Brexit heeft op het bedrijf.

Ik maakte telefonisch een afspraak met de directeur van het bedrijf. Hij zou beschikbaar zijn tot 13:00 en er waren genoeg andere medewerkers die iets over de situatie zouden kunnen vertellen. We spraken af om 12:30. Maar het zou niet zo soepel lopen als ik had verwacht.

Verhoex was best wel een stukje van de redactie vandaan, waardoor ik met de auto afgezet zou worden. Aangezien de directeur om 13:00 écht weg moest, wilde ik er graag iets eerder zijn. Ik werd om 12:20 afgezet bij Verhoex. Ten minste, dat dacht ik. Ik meldde me aan bij de receptie en vroeg naar de directeur. Niemand wist van mijn komst en ook niemand wist over wie ik het had toen ik de naam van de ‘directeur’ vertelde.

Lang verhaal kort, ik was afgezet bij het verkeerde douanebedrijf. Natuurlijk ook erg stom van mezelf. Ik had beter op moeten letten en het adres nog een keertje moeten checken.

Aangezien ik was afgezet, kon ik niet zomaar even door naar het juiste adres. Ik zou te laat komen en de directeur moest om 13:00 weg. Ik belde hem op, bood mijn excuses aan en legde de situatie uit. Ik maakte via hem een afspraak met twee andere werknemers van het bedrijf. Ook zij zouden mij uitgebreid alles kunnen vertellen. Gelukkig was dit mogelijk, anders was er die dag helemaal geen item geweest!

Na vele telefoontjes over en weer kon ik worden opgehaald en naar de ‘echte Verhoex’ worden gebracht. Ik legde de situatie nogmaals uit, interviewde de twee werknemers zoals afgesproken en maakte vele beelden. Het was geen makkelijke dag, maar het item moest en zou er komen.

Een middag vol irritaties. Een middag waar ik veel heb geleerd. Check alles dubbel, laat niets aan het toeval over en ben flexibel!

ENCHROMA KLEURENBLINDBRIL

Unique Optiek & Optometrie in Tegelen heeft een bijzonder product in handen. De lokale brillenwinkel verkoopt als enige in Europa een kleurenblindbril, de EnChroma bril. De bril was tot voor kort alleen te bestellen vanuit Amerika, maar nu wordt de bril dus ook verkocht en aangemeten in Venlo! Driekwart van de kleurenblinden kan door de uitvinding “gewoon” alle kleuren zien.

Via LinkedIn kwamen we een filmpje tegen van een jongen die de bril voor het eerst opzet en niet weet wat hij ziet. Hoe meer ik mij in het onderwerp ging verdiepen en meer over de EnChroma bril en Unique Optiek te weten kwam, hoe interessanter ik het begon te vinden. Als snel maakte ik er ‘mijn item’ van.

Ik begon met het maken van een opzetje, nam contact op met de winkel, met de vader van de jongen van het LinkedIn-filmpje, zocht naar meer informatie en beeldmateriaal en ging aan de slag.

Na vele telefoontjes, mails en appjes werd duidelijk dat iedereen graag wilde meewerken. Nu wilde ik alleen nog graag een Venlonaar te spreken krijgen die een kleurenblindbril heeft aangeschaft in Tegelen en hier iets over zou willen vertellen. Dit was nog niet zo gemakkelijk, maar uiteindelijk kwam ik terecht bij de Tegelse Wiel van Horck. Aangezien hij studeert in Utrecht en ik hem dus niet zomaar even een aantal vragen op beeld kon stellen, besloot ik om een telefonisch interview met hem te houden.

Langzaam kreeg mijn item steeds meer vorm. Ook wilde ik graag een interview met Iris Verstappen in het item hebben. Zij werkt bij Unique Optiek en weet bijna alles over de EnChroma bril. Ook hiervoor werd een afspraak gemaakt.

Uiteindelijk had ik al het materiaal in handen om het item te kunnen maken zoals ik dat graag wilde. Het heeft een aantal weken geduurd voor het eindresultaat klaar was, maar dan heb je ook wat. Ik ontving veel positieve reacties op de video en er verschenen veel reacties op social media over het item en de bril.

REFLECTEREN OP MIJN BELOFTE / MIJN PERIODE BIJ OMROEP VENLO
(voor een gedetailleerde reflectie per productie, zie de verslagen hierboven)

Laten we om te beginnen eens even kijken naar mijn belofte die ik zo’n vijf maanden geleden heb geschreven. In hoeverre ben ik sommige doelen aan het waarmaken / heb ik doelen waar kunnen maken? Zie hieronder nog een keertje mijn belofte die ik schreef voordat ik aan mijn stage bij Omroep Venlo begon:

”Ik wil mezelf verder ontwikkelen als journalist. Niet alleen als presentator, interviewer, host en zoals ik het zelf altijd een beetje ziet: entertainer. Stappen maken, de diepte in, research doen en alle facetten van het vak tegenkomen. Adsorberen, veel zien, niets missen en als ‘totaalplaatje’ beter worden. Camera, schrijven, voice-overs inspreken, allemaal gebieden waarop ik me verder kan én wil ontwikkelen.

Ik wil zien dat ik anders overkom op beeld, dat ik over meer heb nagedacht en dat ik verbetering zie in mijn manier van vragen stellen.”

Als ik me nu ‘iets’ voel, dan is het wel ‘completer’ en meer een ’totaalplaatje’. Net als het begin van Condor, was ook het begin van mijn stage een val in het diepe. Maar door goed te luisteren, te kijken en vooral door te doen, heb ik vreselijk veel geleerd. Niet alleen op de gebieden camera, schrijven en voice-overs inspreken heb ik een ontwikkeling doorgemaakt. Alle kleine en grote dingen rondom het maken van video’s en het schrijven van artikelen ben ik tegengekomen. Dingen die niet in de boeken staan en je alleen maar tegenkomt door te doen. Door in de praktijk aan de slag te gaan.

Ik ben de diepte in gegaan. Voor ieder item dat ik heb gemaakt / voor ieder artikel dat ik heb geschreven heb ik gebeld, gelezen, gesproken, geluisterd en gekeken. Alle informatie die je brengt móet kloppen. Alle vragen die je van tevoren bedenkt moeten kloppen en een doel hebben. Hiervoor moet je alles van het onderwerpen weten. Ik heb geresearcht ‘als een gek’, om het dan nog niet eens over de vele research voor mijn onderzoek te hebben.

Als je dit zo leest, zou je kunnen denken dat mijn vijf maanden stage bij Omroep Venlo vrij makkelijk en geweldig zijn verlopen. Niets is minder waar. Ik heb veel getwijfeld. Regelmatig gedacht dat ik toch écht niet op mijn plek zat. Mezelf afgevraagd of ik niet stil stond. Veel moeite gehad met het lange reizen en alles wat hierbij kwam kijken. Ik heb erg moeten wennen om als ‘camjo’ op pad te gaan (omdat ik van tevoren had verwacht verslag te doen en met een cameraman op pad te gaan). Ik wilde meer worden uitgedaagd. Ik wilde dingen maken waar ik zelf trots op was. Ik wilde simpelweg íets doen. Ik wilde niet uren op een redactie achter een computerscherm zitten te wachten op een telefoontje of een persbericht. Ik wilde maken. Kortom, ik heb erg veel getwijfeld. Écht getwijfeld.

In heb hierover vaak gesproken met Roy (mijn begeleider vanuit school) en Thijs (mijn stagebegeleider vanuit Omroep Venlo). Uiteindelijk is alles goedgekomen, maar het ging niet altijd even makkelijk. Wel zo eerlijk om deze kant van het verhaal ook te vertellen.

Maar als ik nu zo eens even terugkijk, alle bovenstaande video’s bekijk en de bijbehorende verslagen / tips / ervaring lees, wat heb ik dan een hoop geleerd. Ook in mijn reis naar ‘Tom de presentator en interviewer’ heb ik zoveel stappen gemaakt. Ik heb nu kennis gemaakt met álles wat niet te maken heeft met ‘vóór een camera, met een microfoon in de hand en in de belangstelling staan’. Dit geeft mij een veel completer beeld én hierdoor ben ik beter in staat om vanuit andere perspectieven tegen onderwerpen, video’s en vraagstukken aan te kijken.

Mijn rugzak voelt vele malen voller dan aan het begin van mijn stage. Hij is écht veel zwaarder geworden, volgeladen met bagage, kennis en ervaringen. Ik voel me een stukje ‘completer’. Iets meer een ’totaalplaatje’. En een stuk meer ‘Tom de journalist’.

MIJN ANTWOORD

WAT KAN IK IN DE JOURNALISTIEK BETEKENEN?

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden met een vollere rugzak dan voor zijn stage.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die zekerder van zichzelf geworden op vele terreinen.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die alles veel meer in een korte tijd heeft geleerd dan hij van tevoren had verwacht.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die veel research heeft gedaan.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die ondertussen veel weet van camera, techniek, licht, geluid, montage en video.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die weet wat het is om artikelen te schrijven en wat hierbij komt kijken.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die laatste laatste maanden veel meer heeft geleerd over het vertellen van een verhaal en het voorbereiden van een item.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die aan zijn zwakke punten heeft gewerkt.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die communicatief sterker is geworden.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die zich als journalist verder heeft ontwikkelt.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die achter de camera ervaring heeft opgedaan.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die steeds beter in gaat zien wat voor hem journalistiek is.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die ervaring heeft als presentator.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die ervaring heeft als interviewer.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die ervaring heeft als cameraman.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die ervaring heeft als videomaker.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die weet hoe hij een artikel moet schrijven.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die weet wat het is om al camjo op pad te gaan.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die weet dat hij een vraag op zo’n manier moet formuleren om een grote kans te maken op de gewenste quote.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die weet hoe het is om op een redactie te werken.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die weet hoe belangrijk het is om flexibel te zijn en met alles rekening te houden.

Ik heb de journalistiek een Tom te bieden die een rugzak vol bagage draagt waar hij trots op is en hard voor heeft gewerkt.

VENLO IN VOGELVLUCHT

Er lag bij Omroep Venlo al langere tijd de wens om (nieuw) leven te blazen in het bestaande Instagram-account. Ik ben hiermee aan de slag gegaan en heb dit in overleg met Thijs gekoppeld aan mijn onderzoek en onderzoeksvraag. Het is mijn project geworden.

Voor alles wat je wil weten over ‘Venlo in Vogelvlucht’, mijn onderzoek en alles wat hiermee te maken heeft, verwijs ik je graag door naar ‘MIJN ONDERZOEK‘ én het Instagram account van omroep Venlo.